Help mijn kind wordt gepest!!

Tip 3: Van denken naar voelen. De HSP voelt veel meer prikkels dan een minder sensitief mens. Ze krijgen niet meer prikkels binnen, maar de prikkels worden minder gefilterd. Waardoor er meer prikkels tot het bewustzijn doordringen. Omdat dit heel overweldigend kan zijn, vluchten veel HSpersonen naar hun hoofd. Ze proberen zo een logische verklaring te vinden en door piekeren een oplossing te vinden. Voor de HSP is het juist zo belangrijk om hier balans in te vinden en terug te keren naar hun gevoel. Door te leren meer op het gevoel te vertrouwen zijn ze in staat om overprikkeling te voorkomen i.p.v nog meer prikkels toe te voegen door angst of onzekerheid. Voelen is dus het toverwoord. • 📌Ken je lichaam, voel waar stress zich ophoopt. Voel waar in je lichaam overprikkeling zich manifesteert. • 📌Om dit te ontdekken kun je een bodyscan doen. Ga even voor jezelf na waar je pijntjes voelt of waar de onrust zich laat voelen. • 📌Ga dan naar je ademhaling. De snelste weg om weer tot rust te komen is via de ademhaling. Sluit je ogen en haal bewust 3 tellen adem, stuur deze adem in gedachten naar je buik. Blaas nu rustig 6 tellen uit. Herhaal dit zolang totdat de onrust minder wordt of verdwijnt. • 📌Aarden. Het is belangrijk om met beide voeten op de grond te staan. Zet je voeten iets uit elkaar en stel je voor dat ze vastzitten aan de grond. Ga rechtop staan, haal diep adem en voel hoe je sterker wordt. Haal als het ware de kracht van de aarde door je voetzolen naar boven en stuur het door je lichaam. Het helpt als je er een kleur aan geeft. Het maakt niet uit of je het een fantasie vind, het gaat erom dan je brein voelt dat je zelfvertrouwen groeit en dat jij stevig geaard bent. Het brein heeft dan minder de neiging om te vluchten of angstig te worden. • 📌Centreren. Ook hier ga je bewust voelen in je lichaam. Stel je voor dat er een lichtpuntje in je buik zit. Als jij je hierop concentreert groeit dat lichtpuntje en stuur je het licht naar je voeten, naar je vingers en naar je hoofd. Stel je nu voor dat alle spanningen in je lichaam door je vingers, voeten en hoofd uit je lichaam gaan. Het onderbewuste kan zo spanningen loslaten en jij leert hiermee controle te krijgen over je lichaam en je gevoel. • 📌Emoties. HSP voelen de emoties extra sterk en dat kan overweldigend zijn. Ben je ervan bewust dat een emotie maar een aantal tellen tot minuten duurt, daarna zakt deze weer weg en komt je lichaam tot rust. Mits je er geen nieuwe gedachten aan geeft. We zijn gewend om hele scenario’s te bedenken waardoor de emotie in stand blijft. Neem de controle terug over je gedachten, erken de emotie, voel waar deze zit en laat hem vervolgens los. Dit doe je door een positieve gedachte te verzinnen en afleiding te zoeken. • 📌Vertrouw op je gevoel. Het eerste gevoel is meestal het juiste. Gevoelens zijn immers sneller dan gedachten. Voel je dat je iets niet moet doen, bekijk dan of het angst is of dat het duidelijk teken is dat er iets niet goed is. Hoe vaker je dit oefent, hoe duidelijker je gevoel zal worden en dit geeft weer zelfvertrouwen.

Gezichten van de zorg (#37). Ongeveer tien jaar geleden kreeg Vivian Halmans chronische clusterhoofdpijn. “Na een hersenbloeding stond ik al snel weer te werken in mijn eigen zaak, een schoonheidssalon. Ik had wel verschijnselen maar ik dacht: niet aanstellen, doorgaan. Twee weken daarna keek ik tijdens het werk in de spiegel en schrok: mijn gezicht hing scheef aan een kant. Het was zó snel weer weg, het leek gezichtsbedrog. Toen ik die avond thuis kwam kreeg ik mijn eerste aanval. Ik had al wel eerder hoofdpijnen gehad, maar dit was anders. Alsof iemand anderhalf uur lang een pin in je oog boort. Ik heb geschreeuwd en gejankt.” Het duurde niet lang of ze had zeven aanvallen per etmaal. “Mijn leven stortte in. Ik kon niks meer. Ik verloor mijn zaak, kwam in de schulden en raakte steeds meer geïsoleerd. Eigenlijk alleen mijn kinderen hielden me nog op de been.” Elke week had ze een afspraak bij de neuroloog, een specialist in clusterhoofdpijnen. “Ik heb van alles gehad, medicijnen, zuurstoftanks, een operatie aan de zenuwbanen: niets hielp. Het dieptepunt was wel toen ik hoorde: Vivian, besef nou dat je echt nooit meer beter wordt. Ik wilde het helemaal niet accepteren.” Twee jaar lang deden de aanvallen hun verwoestende werk. “Ik had zo veel pijn dat ik me zelf in het gezicht sloeg met alles wat ik kon vinden. Soms was ik bont en blauw van de bloeduitstortingen. Dat vond ik vreselijk, omdat ik mijn kinderen er niet mee wilde belasten. Maar ik wist niet waar ik het moest zoeken.” Iets later begon ze te schilderen. "Om dingen op een constructieve manier te kunnen verwerken." En er was een bijzonder moment. “Ik dacht, misschien moet je eens opschrijven waar je nog wél dankbaar voor bent. Ik heb met een stuk papier op schoot gezeten en wist niets te bedenken. Toen schreef ik de namen van mijn kinderen op. Later volgden meer dingen. Ik heb zelf sterk de indruk dat daar de verandering begon”. Rond die tijd kwam ze ook in - als eerste patiënt in Limburg – in aanmerking voor een neurostimulator. Het apparaat werd tijdens een operatie van zes uur in de hersenen geplaatst. “Het duurde nog eens anderhalf jaar voordat hij goed was afgesteld, maar toen had ik nog maar twee aanvallen per dag.” Tegenwoordig zijn er zelfs nauwelijks nog aanvallen. “Alleen een sterke brom en zware trillingen in mijn hoofd, lastig soms, maar daar is mee te leven.” Vivian zat sinds die tijd niet bepaald stil. Ze volgde een opleiding tot lifecoach en bouwde een klantenkring op, schreef een boek over haar ervaringen, deed een tweede hbo-opleiding voor hypnotherapie en startte een eigen praktijk, waarin ze momenteel 40 uur per week werkt. “Zo zit ik in elkaar. Ik kan niet stilzitten. En ik wil graag iets betekenen voor anderen.”