Wat is het toch moeilijk om tevreden en gelukkig te zijn met jezelf. Ik betrap me er ook wel op hoor. Zeker nu ik al 8 maanden mank loop. Ik verheug me er nu al op dat ik ooit weer op hakken kan lopen of in ieder geval niet lomp uit zie in een jurkje met die sneeuwschoen eronder ( lees walker).š
Ook voor mij weer een lesje in zelf-liefde, dat ook DIT nu is wie ik ben. Ertegen vechten heeft geen zin. Soms maakt het me verdrietig, ben ik de pijn zo moe en af en toe even een paar minuutjes boos. Het is een proces van acceptatie, dat ik zo positief mogelijk aan het doorlopen ben.
Ik ben nog steeds mezelf, alleen een stuk langzamer dan.š¢šš
En jij? Ben jij happy met wie je bent?