OMGAAN MET DIABETES

Leven met diabetes
 
Zoals dat zo vaak gaat en voor jou vast herkenbaar is, denk je eindelijk dat alles mooi op de rit staat, banjert het leven er weer doorheen.
 
Na talloze levenslessen met bijkomende lichamelijke klachten en beperkingen werd ik letterlijk verrast door de diagnose diabetes type 1 LADA.
 
Ik was moe, soms uitgeput maar dat was volgens mij een logisch gevolg nadat ik een half jaar te veel gewerkt had en daarnaast nog een volledig Retraite had opgezet. Het was niet alleen het idee wat werd uitgewerkt maar natuurlijk ook alles eromheen van website bouwen tot deelnemers overtuigen. Het was een groot feest en succes en toen dat voorbij was merkte ik pas hoe moe mijn lichaam was geworden.
Dus ging ik mijn leven aanpassen, minder lange dagen werken en meer rust nemen. Het werd alleen niet beter en op een nacht merkte ik op dat ik wel heel vaak moest plassen en drinken. Ergens diep van binnen hoorde ik een stemmetje zeggen dat dit wel erg veel van diabetes weg had, toch ging ik niet gelijk naar de dokter omdat ik mijn “antwoord” op het waarom zelf al gevonden had.
 
 
Een paar dagen later werd ik wakker en met een kop koffie nestelde ik mij voor een vrije zondag in een stoel voor de kachel. Ik zag niet zo heel goed en gaf de schuld aan een paar nieuwe contactlenzen. Bonuszoon werd wakker, nam plaats in de stoel tegenover mij en begon zoals zo vaak aan een leuk gesprek. Ik keek op van mijn koffie en schrok! Ik zag de kleur van zijn ogen niet meer en hoe ik ook knipperde en mijn best deed het beeld wat helder was werd met de minuut minder en veranderde in een wazige schemering.
Vriendlief kwam thuis en bevestigde wat ik zelf net bedacht had, we gaan maar eens bloedprikken.
 
Die maandag bij de huisarts werd in mijn vinger geprikt en de waarde gaf 22,4 aan. Gelijk werd diabetes genoemd en de malle molen begon te draaien. Gedacht werd aan Type 2 en de medicijnen werden voorgeschreven. Twee dagen later tijdens mijn eerste bezoek aan de diabetesverpleegkundige werd duidelijk dat de medicatie niet werkte en hij vertelde me vrijwel meteen dat hij dacht aan de meer zeldzamere vorm Type 1 LADA. Er werd bloed geprikt en het wachten op de uitslag kon beginnen. Deze diabetesengel belde mij 5 keer per dag en ik was meer in zijn praktijk dan thuis, althans zo voelde het.
 
Werken werd steeds moeilijker en met een eigen zaak was dat mijn grootste angst. Wat als? Gelukkig hebben die levenslessen ervoor gezorgd dat ik een grote veerkracht heb en snoerde ik het stemmetje in mijn hoofd. Er zijn zoveel mensen met diabetes, dit gaat onder controle komen en voordat ik het weet ren ik weer gewoon rond en werk ik me weer een slag in de rondte. Het is dat mijn alvleesklier zover ik weet niet hardop kan lachen want anders had hij onder de tafel gelegen en eens flink gebulderd. Wat een respect kreeg ik al heel snel voor mensen met diabetes. Was het altijd een ver van mijn bed show geweest en dacht ik ( onnozele) dat het met wat spuitjes of een pomp snel “normaal” zou zijn, niets was minder waar. De waardes bleven ver boven de 20 en zouden nu toch wel tussen de 5 en de 9 moeten zijn.
 
Een paar dagen later ging ik op controle en bleek de waarde 28.8 te zijn en werd ik gelijk doorgestuurd naar de spoedeisende hulp. Daar aangekomen, bloed geprikt en van een afstand door de internist bekeken werd diabetes type 2 vastgesteld. Dat ging heel snel, de aardige internist stak zijn hoofd nog eens tussen de opening van deur en kozijn en vroeg:’ Heb je zwangerschapssuiker gehad?”. Mijn antwoord was ja en de diagnose had een groen vinkje gekregen.
Tijdelijk werd er insuline gegeven en mij werd geleerd hoe ik dat zelf moest toepassen, het zou inderdaad tijdelijk zijn.
Het onderbewuste stemmetje in mijn hoofd herhaalde de hele tijd wat mijn diabetesengel me verteld had en ik vertrouwde deze diagnose voor geen meter, maar wie ben ik?
 
Weer twee dagen later werd ik om half 1 "s nachts wakker, mijn hoofd bonsde en het bloed gonsde in mijn oren. Ik prikte en schrok van de waarde 30,7. Het was nog allemaal zo nieuw en ik had geen idee hoe gevaarlijk of niet dit nu was. Ik liep nog wat rondjes door het huis met mijn prikpen in de hoop dat het op magische wijze naar beneden zou gaan, maar belde toch maar de HAP. Heel snel werd er ingegrepen, er werden opdrachten gecommandeerd die ik maar al te graag opvolgde. Zeg me wat ik moet doen en ik doe het voelde ik in mijn hele lijf.  Ik moest insuline bij spuiten en op een uur tijd nog 2 liter water drinken. Doodmoe en misselijk werkte ik het water naar binnen. De arts vertelde me dat hij elk uur zou bellen, maar veranderde dit al snel naar ieder kwartier. “En als je niet opneemt, stuur ik gelijk een ambulance”: hoorde ik door de telefoon. Oeps, dit voelde wel een beetje spannend allemaal. Elk kwartier hoorde ik de vriendelijke stem van de dokter, die ik tot op heden nooit ontmoet heb, en gaf ik  de waardes door. Vier uur later was de boel eindelijk genoeg gezakt en wenste hij mij welterusten met de boodschap een paar uur later naar de diabetesengel te gaan.
 
Enkele dagen later kreeg ik de uitslag van het bloed: Diabetes Type 1 LADA, het was een feit en hoe gek het ook klinkt, ik was opgelucht omdat er nu meer duidelijkheid was. En nu? Aanpakken, wat kon ik zelf hieraan doen?
 
Een halve keukenkast werd  leeggeruimd want ik bleef pakketten mee naar huis krijgen. Naalden, insuline, pennen, meters, teststripjes en dozen vol dextro energie. De kast was gevuld en ik bleef er even naar kijken. Wat was hier gebeurd?
                                                              ---------------------------

 
Wat ik het moeilijkste vind is dat het spontane doen en laten eruit is gegaan. Voor nu niet meer uren wandelen en even ergens een hapje eten, altijd rekening houden met waardes controleren, insuline spuiten, zes keer per dag op tijd eten, kiezen voor koolhydraatbeperkt en suikervrij, altijd de eigen energie in de gaten houden en daarnaar handelen, minder uren werken en vaak ook mensen teleurstellen omdat werken een dag niet lukt. De nachtelijke hypo’s die de rest van de dag doorwerken in vermoeidheid, emoties die dan vrijkomen en ook niet terug te dringen zijn, de gedragsverandering tijdens een hypo maar ook het uitgeput gevoel bij te hoge waardes. En een tijdlang was er de angst, als midden in een druk bezocht winkelcentrum de alarmbellen rinkelden en een hypo zich aankondigde. Een alvleesklier die nog maar een beetje werkt, omdat de auto immuneziekte ervoor zorgt dat belangrijke cellen vernietigd worden en je niet voelt wanneer deze wel of geen insuline in de cellen puft, waardoor de waardes weer alle kanten uitvliegen. De schrik als de waardes veel te hoog of juist te laag zijn.
 
Mijn praktijk FIJN LEVEN bestaat 10 jaar en met meer dan duizend cliënten te hebben gewerkt, begrijp ik dit alles vanuit de professionele kant, maar ook uit eigen ervaring. Vrijwel gelijk ben ik aan de slag gegaan met de methodes die ik ken te herschrijven en samen te voegen en zo is mijn eigen methode ontstaan, zodat de diabetes weliswaar niet weggenomen kan worden, maar wel veel van wat eromheen speelt in het lichaam en in het brein meer tot rust gebracht kan worden.
 
Want daar is winst te behalen, veel winst!
Je kunt namelijk angsten en onrust onder controle krijgen en op veel vlakken meer controle  krijgen over wat deze levenslange ziekte allemaal naast het lichamelijke met zich meebrengt. Hoe kan ik sneller energie krijgen, hoe zet ik de zware gedachten en irritaties die tijdens een hypo ontstaan om in rust bijvoorbeeld. Dit zijn stukken waar iets aan te doen is. Onze gedachten manifesteren een groot deel van ons leven. Als je jezelf traint in gedachten die negatief, zwaar of angstig zijn, dan ontstaan er letterlijk verbindingen in ons hoofd en gaat het onderbewuste brein dit als veilig registeren. Hoe sterker deze verbindingen, hoe moeilijker het wordt om positief te denken vooral te voelen! Natuurlijk kun je dat trainen, maar naast je ziekte is dat een behoorlijk inspannend karwei. Tijdens de sessies versnellen we dit en verankeren gelijk een nieuwe verbinding in je hersenen. Je leert zelfhypnose om binnen een aantal seconden rust en vertrouwen te ervaren, iets wat je op elk moment van de dag kunt toepassen.
 
Naast het geestelijke aspect, kun je een verdovingstechniek aanleren, want na al die insuline injecties worden de plekken op je buik en benen pijnlijk. Zonder dat er een echte verdoving wordt gezet, kunnen we toch voor het moment van prikken de plek verdoven met een zelfhypnose. (Er worden al heel wat operaties uitgevoerd met hypnose i.p.v narcose. Bij de techniek die ik je aanleer, maak je alleen het “te verdoven” plekje  gevoelloos. Hoe dat werkt leg ik je graag persoonlijk uit. Vragen staat dan ook vrij.
 
Het klinkt misschien allemaal te mooi om waar te zijn of je denkt wat is dit voor en zweverig gedoe? Laat mij je dan vertellen dat de hypnose al in 1815 gebruikt werd, toen narcose nog niet bestond. En de Yagercode-therapie, die ik ook tijdens de behandeling toepas, al 40 jaar wetenschappelijk bewezen is.
 
Mijn agenda staat gemiddeld  6 weken tot 3 maanden  vol gepland met mensen die het al hebben kunnen ervaren of dit nog komen doen.
 
Hoe? Met een combinatie van bewustwording, zelfhypnose en Yagercode-therapie, waarbij we het brein als een virusscanner op je computer, zelf laten zoeken naar alles wat deze klacht veroorzaakt en instant houdt, daarna zetten we het brein aan tot herprogrammering om je doel te bereiken. Wil je meer weten over deze therapievorm klik dan hier: Yagercode

Gebruik je facebook, dan kun je mij volgen op de facebookpagina van FIJN LEVEN.
 
Je mag mij altijd vrijblijvend een bericht sturen voor meer informatie of uitleg. Stuur dan een email naar contact@fijnleven.com of  app naar 06-11147149. Wil je liever telefonisch contact? Spreek dan even een bericht in, dan bel ik je terug. Je kunt ook gebruikmaken van de chatfunctie op deze pagina of de contactbutton.