Als je ziek wordt of al een tijdje bent, dan komt er een scala aan emoties voorbij. Bijna elke emotie die je voelt, of het nu boosheid, frustratie is of verdriet het komt allemaal neer op angst.
Je kan die angst voelen in gedachten als: Ga ik dit overleven? Hoe moet dat nu met mijn inkomsten? Kan mijn relatie dit wel aan en houden de kinderen hier geen trauma aan over? Raak ik mijn baan kwijt en misschien belangrijke mensen om me heen? Dit zijn maar een klein aantal van die angsten die een grote rol kunnen spelen bij de emotionele achtbaan waar je in zit.
Hoe ga je nu het beste om met deze angsten.
De beste tip die ik je kan geven is. Doorleef de angst.
Je hoeft niet heel hard te gaan huilen. Maar het kan wel enorm opluchten! Lukt dat niet dan ga in je gevoel zitten, hoe oncomfortabel het ook mag voelen. Het kan je helpen als er iemand bij je is, die verder niks doet dan naast je zitten en je veiligheid biedt. Ga naar die angst toe, voel waar de angst zit, wat het met je doet. Blijf in dat gevoel zitten totdat je voelt dat het minder wordt. Als je echt voelt, dan gaat dit gevoel veranderen. Emoties komen en gaan en duren over het algemeen nooit erg lang. Tenzij je ze wegduwt, dan ontstaat er frustratie. Je kunt voor je familie en vrienden dan misschien wel mooi weer spelen en de heldin uithangen maar voor je directe gezin hou je dit niet lang vol.
We zijn bang dat de buitenwereld denkt dat je erin blijft" hangen ".
Als een klein kind valt, dan zijn we gewend om het zo snel mogelijk af te leiden met een koekje of iets anders waardoor het kind de pijn niet zo erg voelt. Bij kleine ongelukjes werkt dat vaak. Maar kom je in een heftige situatie terecht dan passen we dat nog steeds toe. Ook mensen om je heen zullen vrij snel over de pijn heen willen praten .
Omdat ze niet goed kunnen omgaan met hun eigen emotie, die in de meeste gevallen onmacht is. Ze begrijpen niet dat er niks opgelost kan en hoeft te worden op dit moment.
Dat het enige wat je nu helpt het keer op keer weer te vertellen is. Je zult merken dat hoe vaker je het verteld hoe meer het als een los staand iets gaat worden. Dan is het alsof je een verhaal verteld van iemand anders. En dat is nodig. Je bent immers niet je ziekte. Je hebt een ziekte. En zo ga je die emotie die erbij komt kijken in het begin ook langzaam loslaten. We denken al snel na een paar snikken, zo en nu moet ik het maar loslaten. Maar dat werkt niet als je in een heftige situatie zit.
Je zit in een rouwproces en dat kun je niet zomaar even loslaten. Dat moet je uitzitten. Hoe lang dat duurt is voor iedereen verschillend.
Het is belangrijk dat je aan je verlies of verdriet durft toe te geven. Hoe angstig het ook mag voelen. Het is de manier om er het snelste doorheen te gaan en opluchting te voelen. Dat maakt je los en dan heb je pas plek om weer energie toe te laten die fijn voelt. Die optimistisch is en je weer naar buiten kan laten kijken.
Als je de angst eenmaal helemaal doorleeft wil dat niet zeggen dat je nooit meer deze angst zult voelen. Maar je zult wel merken dat het minder lang duurt of dat het minder diep gaat.
Zoals ik al aan gaf, praten over je angst is heel erg belangrijk. Ik hoop dan ook dat je iemand in je omgeving hebt die luistert.. Niet om een oplossing aan te dragen. Niet om helemaal met je mee te gaan in je verdriet. Wel je verdriet voelt, maar niet met je mee gaat zwelgen. Daardoor wordt je alleen maar angstiger. Het verdriet verdubbeld zich als het ware. En het geeft jouw angst alleen maar de bevestiging dat het echt wel heel erg moet vasthouden aan dit gevoel.
Vergeet niet dat het er allemaal mag zijn. Nee, het moet er zijn!
De tijd dat je weer een positievere mindset krijgt die komt altijd weer. Het is een fabeltje dat je altijd positief moet zijn. Je hoeft anderen nu even niet gerust te stellen.
Je bent ook sterk als je angstig bent, als je die tranen laat vloeien of boos wordt op het leven en iedereen om je heen.
Laat het gevoel toe, pas dan kun je verder.