Zomer!!!!
Voor het eerst in 10 jaar ga ik op vakantie. De reis gaat naar Santa Susanna.
Waarschijnlijk zijn de nederlanders daar ook zo ingeburgerd dat ze me wel zullen verstaan, toch zoek ik nog even wat spaanse woordjes op voordat de bus ons bij het hotel afzet. Na 17 uur in de bus komt " Grande Cerveza" gelijk goed van pas! Met dat lekkere koude glas bier voor mijn neus start het ontspannen gevoel.
De zon schijnt en de terrasjes nodigen uit. Het spaanse zangerige taaltje klinkt als muziek in mijn oren en de obers die geduldig wachten tot de nederlanders, met gebaren en geluiden, duidelijk maken dat ze graag een cappuccino met ksjjjjj willen ( slagroom), maken me steeds weer aan het lachen. De tevreden klanten trouwens ook als het lekkere goedje voor hun neus gezet wordt.
's Middags kan ik niet langer wachten. Ik ruik de zee, maar nu wil ik mijn andere zintuigen ervan laten genieten.
Ja hoor, slippers uit en met mijn voeten in het zand ben ik zoals altijd weer diep onder de indruk van dit mooie, heerlijke, kraakheldere, eigenzinnige stukje natuurschoon.
Sttttt even niks zeggen... alleen luisteren, ruiken en kijken.
Een plek voor de handdoeken is snel gevonden en na een verfrissende duik in het water, drijf ik op mijn rug met open ogen genietend van de blauwe lucht.
Weer terug op het strand kan ik uren kijken naar elk uniek mens wat hier rondloopt. Hier ontspant de wereld even. De kinderen hebben plezier, volwassenen moeten even niets. Geen ruzies, geen stress, geen horloges!
Tot ik ineens een ouder vrouwtje zie wankelen op het strand. Ze kijkt een beetje angstig om zich heen. Ik snel ernaar toe en geef haar mijn arm. is ze pools? russisch? Ik versta haar niet, maar uiteindelijk begrijp ik dat ze haar schoenen mist en niet op het hete zand kan lopen.
3 meter achter me staan beige damesschoenen. Ik wijs maar nee.... Rose..zegt het dametje. Als ik een eind de andere kant op kijk zie ik roze croccs met witte bloemetjes erop... DIE? Hevig knikt ze jaaaaa! Als ze een beetje stabiel staat, haal ik de schoenen voor haar op en help haar erin te stappen. We lopen arm in arm naar haar handdoek en voor ik het weet krijg ik een hele dikke knuffel en nog een dikkere kus!
Hoewel we geen woord van elkaar verstaan, zegt deze kus dat woorden niet nodig zijn. Met een tevreden glimlach loop ik weg.
Voor veel mensen is hulp vragen moeilijk, terwijl hulp bieden vaak zoiets fijns is! Zij verwachte geen hulp en ik verwachte geen kus.
Hulp vragen is geen falen, het is leren wat je alleen even niet lukt. Daarom zijn we hier met zovelen op deze aardbol. We zijn allemaal uniek met eigen kwaliteiten, waarmee we andere kunnen helpen en zij ons.
www.fijnleven.com
