Ik zie het leven als een treinreis.
Als machinist bepaal je voor een groot deel waar je naar toe gaat.
Je volgt een spoor en komt bij een wissel, waar je kunt kiezen of je naar links of naar rechts gaat. Maar van het spoor zelf kom je niet af.
Dat is soms frustrerend, omdat je mooie vergezichten, onontdekte plekken ziet waar je niet of nog niet naar toe kunt.
Tenzij er een rails naar toe gelegd wordt.
Daar heb je hulp bij nodig.
In je trein stappen mensen in, sommige voor een paar haltes en sommige voor de hele rit tot het eind.
Vaak zitten tussen deze passagiers hulptroepen, mensen die een rails naar een nieuwe plek kunnen aanleggen.
Ze hebben jou misschien nodig om de plek te ontdekken waar jij die glimp van hebt opgevangen en van gedroomd hebt.
Is de hulp klaar, dan stappen ze weer uit je trein om hun eigen weg te vervolgen.
Het fijne van dat spoor is dat het altijd ergens naar toe gaat, dat er altijd weer wissels zijn waar je uit kunt kiezen.
Waar nieuwe mensen een stukje met je mee willen reizen.
Als je het leven zo ziet, besef je ook dat wat wij allemaal van onszelf moeten, best een beetje minder mag.
De reis gaat door, of jij nu heel hard alle kanten op probeerd te rennen om het iedereen naar zijn of haar zin te maken of dat je ervoor kiest je eigen rails te volgen.... te zijn wie je bent... en altijd al was.
Laat het leven rollen, kijk wat er vandaag onderweg voor moois te zien is en wie er op het volgende perron op je wacht.....En ONT MOET!
FIJNE REIS!
