Je staat 's ochtends voor de spiegel en denkt... wallen onder mijn ogen, bumpers op mijn heupen of misschien denk je wel aaargh die bierbuik!
Zucht.... en dan ben je ook nog saaaaai, lastig, niet speciaal en verdrietig. Je voelt je net als het weer buiten je laat zien. Regen... Wind... nee wacht, zeg maar rustig storm!!!!
Als ik slank was dan zou ik gelukkig zijn.
Als ik een partner of vrienden had, ja dan zou ik stralen.
Zucht....Pijn doet het!
Bij je eerste kop koffie scroll je zoals elke morgen door facebook.
Zie je wel!! Iedereen heeft het gewoon veel leuker dan ik, veel beter voor mekaar. Zij lachen wel, feesten, genieten op een terrasje en om mij te pesten moeten ze dat natuurlijk allemaal breed uit op het internet gooien.
En wat voel je nu? ohh... een nietsnut. ( Die was vanochtend ook nog niet langsgekomen.)
Tja en nu? Afleiding zoeken. Ja! Je blijft vandaag gewoon de hele dag op de bank zitten gamen of urenlang naar series op tv kijken.
Dat helpt...even dan... daar is hij weer, die pijn.
Shoppen! Ja dat helpt altijd. Nou ja op het moment zelf, want even later ligt dat pronkstuk wat je echt niet kon laten liggen, toch weer weggestopt in een kast.
Nog voordat het in de kast ligt is dat duiveltje weer in je hoofd aan het spoken.
Wie vind jou nu ook aardig? Och wat, het maakt je ook niks uit....
Tranen......
........................................................
En dan ben je klaar met je uitvluchten, vluchten en negatieve gedachten.
Je huilt en voor deze keer huil je ook een goed door. De tranen lopen over je gezicht.
Diep van binnen voel je dat het vluchten voor die negatieve gevoelens msschien wel het meeste pijn deed.
Dagenlang, misschien wel weken, liep je met je eigen last op je schouders. Martelde je jezelf.
De eerste opluchting komt met een diepe zucht.
Je ademt eens heel diep in... je bent net in het hart van de pijn geweest.
Je kijkt nog even terug naar die gedachten.
Klopt het allemaal wel?
Kijk nog eens in de spiegel.
Misschien komt er wel een voorzichtige glimlach op je gezicht. Zie je door de mascara ( die een zwarte landingsbaan op je wangen heeft achtergelaten) wel een lieve, leuke snoet...
Of als je wat verder kijkt dan die wallen ( die nu het maximale voorraadje vocht wel hebben opgeslagen)... Zie je weer een beetje licht in je mooie ogen schijnen?
Ben je echt wel zo erg als je jezelf geschilderd hebt?
Je hebt jezelf gepijnigd.
Dat doen we toch?
We rennen weg van onze gedachten en gevoelens.
We vluchten voor pijn, boosheid, verdriet, schaamte, schuldgevoel en vooral angst.
We rennen weg voor onze gedachten die ons verschrikkelijke dingen wijsmaken. We zijn niet leuk, niet mooi, niet goed genoeg.
We durven er vaak niet zomaar doorheen te gaan en denken dan ook nog dat we onszelf helpen.
Maar dat veroorzaakt juist die pijn!!
Op die momenten is het beter om even echt stil te staan bij jezelf.
De wereld draait gewoon door...kijk eens even naar jezelf. Voel die pijn even en vraag je af ..
Wat voel ik eigenlijk?
Waarom haal ik mezelf zo naar beneden?
Niet fijn in het begin hoor, maar je zult merken dat je veel sneller weer uit dit gevoel bent als je er NIET voor vlucht.
Je verdriet mag er zijn, ga er doorheen en zet weer een stap naar buiten.
En dan stopt de regen met vallen, of je danst er in! En ook jij weet, na regen komt zonneschijn.
Misschien post jij straks wel een foto op facebook met een stralende, lachende jij er op.
Succes mooi mens, ook jij mag er zijn!