De meeste moeders herkennen zich vast wel in dit gevoel.
Het voelt als een paar jaar geleden dat je met je dikke buik uitkeek naar de geboorte van je eerste kindje.
Na hard werken heb je dan een wondertje op je buik, wat zomaar in je lichaam gegroeid is.
Het eerste lachje en het eerste tandje...kruipen...lopen en dan stap je op je fietsje. Het eerste loslaten is begonnen.
Daar ga je dan , een " blokje "om met de fiets. Oma die je nog veel te jong vind, maar ook super trots is als je stralend om de hoek fietst.
Een diepe zucht ontglipt ons beiden.
Je wordt grote broer....ook al weet je heel even niet wat je met dat kleine broertje moet.. je went al snel en tot op vandaag zijn jullie dikke vrienden.
Jaren van trotse momenten en mijlpalen volgen, verdriet over pijntjes en zorgen. Maar wat doe je het goed manneke!
En je wordt groter. Ben ik eerst opgetogen over je eerste woordje, later volgen er hele gesprekken. En die worden steeds volwassener.
Je ontdekt je passie.....en wordt verliefd.
Ik besef steeds meer dat je toch al lang niet meer dat kirrende kleintje bent wat afhankelijk van mij is.
Rijlessen en een eerste vakantie zonder mij volgen.
Je gaat studeren en werkt hard voor je eigen centjes.
En dan ineens is het vandaag......
je 21ste verjaardag!
Ik kan alleen maar trots zijn op je mijn lieve, knappe zoon.
Ik reis weer even terug in de tijd en zie je weer voor me.... jij ..die kleine mooie baby...ons eerste kontakt.
Je oma, mijn moeder belt en samen delen we onze herinneringen van die eerste dag.
Moederliefde.....het blijft gewoon groeien.
Gefeliciteerd mijn volwassen kind... ik hou zielsveel van je en ik heb er het volste vertrouwen in dat jij het red in dit leven.
Maar ik hou onze navelstreng nog stiekem een tijdje vast.
miljoenen kusjes van je mams xxx