Voordat ik met mijn verhaal begin, neem ik je even mee voor een snel ritje door mijn lijf.
Naast de organen en weefsels die jou en mij tot mens maken, hebben 2 fantastische neurochirurgen 5 jaar geleden nog iets toegevoegd.
Er lopen draden van mijn hoofd naar beneden en deze zijn weer gekoppeld aan een batterij die me Robowoman maakt!
Zonder de superkrachten weliswaar maar ze helpen mijn hersenen die een steekje hebben laten vallen.
10 dagen geleden was het tijd om de boel te vernieuwen. De batterij in mijn buik gaf veel problemen. Er werd een technisch plan bedacht. Kabels werden doorgeknipt en gekoppeld aan een vers stuk. Ook de batterij werd uit mijn buik gehaald en een splinternieuwe werd naar mijn bil gebracht.
En dus zat deze bezige bij eerst in een ziekenhuisbed en later op mijn eigen bank.
De eerste dagen was mijn grootste probleem hoe ik zonder al te veel pijn op mijn linkerbil kon balanceren.
Hechtingen in mijn buik, rug en bil maakten dit tot best een uitdaging.
Er werd voor me gezorgd, ik werd ONTZETTEND verwend! De appjes, facebook berichtjes, telefoontjes en bezoek hielden me wel bezig.
Maar dan komt er altijd weer dat moment dat het iets beter gaat. Met de dwingende vinger van de neurochirurg nog op mijn netvlies, dat ik het echt een aantal weken heel rustig aan moet doen. Dat ik ook wel merk dat mijn lijf nog heel hard aan het vechten is tegen onbekend spul, maar ook aan de genezing werkt. Blijft er toch een vervelende gedachte opborrelen.
" Ik ben het zat", " ik wil weer rennen, vliegen en onafhankelijk zijn"!
En zo loop ik tegen mijn eigen gewoonte aan. Die gewoonte die al jaren vastgeroest zit.
IK BEN VOLWASSEN! VRIENDIN! MOEDER! IK HEB EEN EIGEN PRAKTIJK TE RUNNEN! IK HEB HIER HELEMAAL GEEN TIJD VOOR EN VOORAL GEEN ZIN IN!
En dus...... krijg ik mooi mijn eigen advies terug...
Familie, vriendinnen roepen massaal.....
VIVIAN......LAAT HET LOS!
Dat geeft stof tot nadenken. Daar heb ik dan nu wel weer alle tijd voor! :)
Wat is dat nu eigenlijk....Laat het los..Wat is er nodig om los te laten?
In mijn geval, wat ik los moet laten is ......Allles zelf willen doen!
Wat er dan nodig is, is ACCEPTATIE.
Misschien wel het allermoeilijkste stuk....Ik kan nu gewoon niet alles zelf doen!
Als dat stuk lukt, al lukt het maar een beetje, kun je er weer iets aan doen.
Wat loslaten een stuk gemakkelijker maakt, is er iets voor in de plaats zetten.
Iets nieuws is ..Leuk! Spannend! Uitdagend! Je wordt Geprikkeld!
En dat wat je los moet laten wordt zo stilletjes vervangen door iets anders wat wel werkt. Waar je energie van krijgt en frustratie de deur wijst.
En zo doe ik het nu ook!
Ik ben vrolijk als de buurvrouw trouw elke ochtend binnenloopt en langs me heen vliegt met de stofzuiger. Ik geniet van het zonnetje, ook al is dat van achter het raam.
Ik ben dankbaar voor alles wat me door mensen die ik liefheb uit handen wordt genomen. Dankbaar voor het hele team in het ziekenhuis, die zorgen dat ik er weer jaren tegen aan kan. Zelfs voor de 35 nieten in mijn lijf, die me op de plaats houden in mijn pyama.
Ik lees nieuw gekregen boeken, bedenk met energie nieuwe workshops en maak plannen voor de toekomst.
Genezen zal ik waarschijnlijk nooit, maar wat ben ik dankbaar dat ze me met dit wonderlijke apparaatje weer een heleboel levensgeluk hebben terug gegeven.
Ik voel me een stuk beter, ik heb weer even een lesje geleerd en roep naar boven.:.. "strakke jeans en pumps..jullie mogen nog even in de kast blijven.. maar ik kom eraan"!!!