De zon schijnt!
Oh wat word ik daar toch altijd blij van. En hoe graag ik mijn werk ook doe, dan sta ik als een kind te trappelen om naar buiten te gaan. Toevallig of niet toevallig had ik met een vriendin afgesproken dat we vandaag een flinke wandeling zouden gaan maken. Dus toen ik mijn ogen vanmorgen opendeed,
( ik heb 5 jaar na de verhuizing nog steeds geen gordijnen) stapte ik sneller dan het geluid uit bed. Heerlijk!
Snel een poging tot huishoudelijk werk gedaan. Ik geloof dat ze dat met de franse slag noemen. Want ineens is binnen zijn helemaal niet meer zo leuk. Buiten wacht de wereld. Hij roept me zelfs! Dat blijkt ook echt zo te zijn als we een uurtje later de deur uit stappen, vertel ik mezelf graag. Nog wel een beetje koud, maar ik adem diep die frisse bijna voorjaarslucht in.
Maar zoals dat vaak met vriendinnen gaat, we hebben zoveel te vertellen dat we al een stuk het bos in zijn voordat we in de gaten hebben dat we juist hiernaar toe komen om te genieten van de rust en de ontspanning wat het bos altijd geeft.
Bij de eerste flinke modderpoel staan we even in tweestrijd. Gaan we erdoorheen of zoeken we een gemakkelijkere weg waar het droog is. Binnen 2 seconden lachen we en zakken tot aan onze enkels in de modder. Dit is toch zo veel leuker dan over droge paadjes lopen. :)
We voelen ons al snel weer kind als we ploeteren door de steeds diepere modder. Het heuvelland kent nogal wat ups and downs om het zo maar even te noemen en we hebben naast allebei een lach op ons gezicht de grootste moeite om niet berg af te rollen en op het smalle paadje te blijven.
En dan komen we op een open plek in het bos. We staan stil en nemen die ongelofelijke schoonheid in ons op. De zon straalt door de bomen, water is uit zijn oevers. De waterpoelen tussen de modder worden verlicht door de zon en ohhh wat is het mooi hier.
Bijna tegelijk halen we diep adem. Alsof we de zon, het water en alle frisse lucht die de bomen verzorgen tot in onze tenen willen voelen.
We horen weer het roepen van heel veel verschillende vogels. ( Zie je wel, ze roepen mij.) We staan een tijdje stil en ontdekken dat er een specht recht boven ons zit. We kijken naar links en zien een grote witte vogel en twijfelen of het nu een reiger of een ooievaar is. We proberen de vogel vast te leggen met onze camera.
En we blijven foto’s maken. Alles wat we zien willen we vastleggen voor als we weer binnen op ons kantoortje zitten. Dit is de rust die we graag wilden. Waarvan we weten dat we maar naar buiten hoeven te gaan en wat er toch vaak weer niet van komt.
Alles is relatief als je in de natuur loopt. Alles gaat zijn eigen gangetje.
Wat voel ik me dan soms als mens toch onnozel.
Waar maken we ons niet allemaal druk om? Druk om veranderingen in ons leven. De natuur is constant in verandering. Alles komt vanzelf goed. Zolang wij mensen ons er niet mee bemoeien. Ik neem me voor om meer als de natuur te leven. Vaak lukt dat, dan vraag ik mezelf af… Zou ik me hier over een jaar nog zo druk over maken of zou ik het dan misschien wel helemaal vergeten zijn. Dan kan ik 90% van de dingen waar ik me nu druk over maak alweer met een andere blik bekijken. En lijkt alles een stuk minder belangrijk of zwaar.
Zie je toch weer een mooi inzicht als je eens even de stilte opzoekt.