Ik was 16 jaar en had een vakantiebaantje.
Ik verkocht tickets voor rondvluchten vanaf Maastricht Airport, toen de piloot op een dag naar me toe kwam en vroeg of ik zelf al ooit in de wolken was geweest.
Toen dit niet het geval bleek, ruimde hij mijn spulletjes op en nam me mee het luchtruim in.
Het gevoel wat me dat vliegen gaf was met geen pen te beschrijven. Ik vond het geweldig. Wat een kracht en wat voelde ik me nietig en klein toen we over dat kleine stukje van de wereld vlogen. Na een half uur stonden we alweer aan de grond en ik nam me voor ooit een lange vliegreis te gaan maken.
De jaren verstreken en er waren altijd belangrijkere zaken die voorgingen. Maar die vliegreis bleef altijd in mijn hoofd spoken.
De laatste tijd werd dat gevoel weer versterkt en als ik mediteerde visualiseerde ik mezelf hoog in de lucht boven de wolken waarbij ik de wereld en de wereld boven de wolken kon ontdekken.
En toen opeens, langs een weg waar ik het nooit had verwacht, kwam er die kans.
Een cliënte vroeg mij mee te gaan naar Portugal. Een 5 daagse reis, waarbij er intensief en dagelijks een coaching plaats zou vinden, zodat er voor haar sneller en effectiever veranderingen konden plaatsvinden.
Mijn eerste reactie was: “ Nee dat gaat niet, de honden, de kinderen, mijn andere werkzaamheden, kan ik dat wat betreft mijn gezondheid wel aan?.” Totdat ik besefte dat ik op het randje van mijn comfortzone aan het bungelen was en van alles verzon om er niet uit te hoeven stappen.
Zonder er verder bij na te denken zei ik JA!
Voor alles is een oplossing en ik moest deze kans maar eens met beide handen aangrijpen.
En zo kwam het dat ik een paar weken later in het vliegtuig zat.
De reis duurde 3 uur en ik zat dan ook vanaf de eerste tot de laatste minuut met mijn neus tegen het raam geplakt. Het was een ervaring die ik heel bewust wilde meemaken. Ik grapte wel eens dat ik wilde zien of er een hemel boven de wolken is en hoe deze er dan uit zou zien.
Nou, die hemel heb ik gezien. Er is totale rust! Oneindig blauw, alsof het vliegtuig stil hangt, zo ontzettend groot en uitgestrekt. Wat is het waanzinnig mooi boven die wolken.
Hoe nietig zijn wij als je dan naar beneden kijkt en ziet hoe klein alles maar is. Ik bedacht me hoe relatief de problemen zijn waar wij ons vaak druk over maken.
We zijn maar een stipje op de wereld en behalve de mensheid leeft alles gewoon, zonder zorgen, in het nu.
Zijn wij nu echt de meest intelligente wezens op deze planeet?
Of zijn wij juist soms heel dom om ons druk te maken over van alles en nog wat?
Oh ja! We zijn behoorlijk slim. Ieder heeft zijn talent en kwaliteit waardoor we onze “mensenwereld” een stuk mooier maken. Zonder deze intelligentie zou ik op dat moment niet de aarde van bovenaf hebben kunnen zien en zou het altijd bij dromen en turen naar de wolken zijn gebleven.
Maar ik nam me wel voor om alles nog wat meer in perspectief te gaan zien.
Ik zou me bij elke tegenslag afvragen hoe groot is het probleem als ik het vanuit de lucht zie?
En wat veranderd er in de wereld door mijn probleem?
Ik besloot elk probleem als een hobbel in de weg te zien, waar ik een manier voor zou weten te vinden om er over heen te komen. We zijn intelligent genoeg om oplossingen te vinden. Zelfs om een loodzwaar vliegtuig in de lucht te houden.
Wat zijn we eigenlijk groots. Wij kleine stipjes op de aarde!