Hoe ongeneeslijk ziek een nieuw begin wordt.
Daar gaan we dan!
Met papier en pen zit ik klaar. Mijn eerste blog voor Mooi Voor De Vrouw.
Normaal gesproken kies ik een onderwerp en dan rollen de woorden vliegensvlug via mijn pen naar buiten.
Maar nu is het een ander verhaal.
Dit blog gaat namelijk over mezelf. Over de donkere periode in mijn leven en ik voel dat het me onrustig maakt. Het voelt alsof ik naakt over straat loop. Nee, het is goed! Ook dit stuk hoort bij wie ik nu ben.
Vandaag de dag ben ik heel dankbaar voor de ervaringen die ik door mijn leven heb gehad.
Mijn vader is jaren overspannen. Er zijn aanrandingen, 5 miskramen, moeilijke zwangerschappen en bevallingen, mijn beste vriendin vermist en vermoord, mijn huwelijk loopt uit op een scheiding en dan komt de zwaarste klap…ik word ziek…ongeneeslijk ziek.
Ongeneeslijk ziek, dat kan niet, dat mag niet!
Ik ben pas 40 jaar als ik dat te horen krijg. Ik geniet juist heel erg van mijn leven. Ik werk 60 uur per week met mijn personeel in mijn beautysalon. Ik zorg voor de kinderen, volg een avondcursus en heb een heerlijk druk sociaal leven. En daar gaat het dan ook mis.
Er zijn dan wel waarschuwingen hoor. Concentreren lukt niet goed. Hoofdpijn is er wel dagelijks, maar och niet aanstellen, gewoon doen of het er niet is.
Super slim!
Mijn lijf denkt dan ook, het moet dus duidelijker. We gooien er eens een storing in de hersenen tegen aan. Dat zal wel werken toch?
Nope! Oh, geschrokken ben ik wel. Maar na 2 weken doet mijn machine het weer redelijk goed, dus…hop die molen weer in.
Tja en dan gaat het pas echt goed mis.
Ik krijg DRCCH, chronische clusterhoofdpijn waarbij geen enkele medicatie helpt. Ook wel zelfmoordhoofdpijn genoemd.
Zeven aanvallen per dag van ruim anderhalf uur, het gevoel alsof er een gloeiend heet mes in mijn oog steekt. Het enige wat ik kan doen is vechten om te overleven. Ik moet mijn zaak verkopen en beland in de schuldsanering.
Het is een vreselijk zwaar gevecht, om de paar uren die onmenselijke pijn. Dit kan mijn leven niet zijn. Jaren ben ik dag en nacht afhankelijk van de zorg van familie en vrienden. Die angst! Wanneer gaat het echt mis? Het lijkt eerder een kwestie van tijd dan of het gaat gebeuren. Ik moet volhouden!
En dan is er ineens hoop.
Na een zware operatie waarbij ze een pacemaker in mijn hoofd plaatsen, die via draden in mijn lijf door een batterij in mijn buik wordt aangestuurd, gaat het langzaam beter.
Ik zie de wereld weer, voel het leven, ik ga studeren. Ik word Life coach om de simpele reden dat ik hier iets mee moet doen!!
Ik wil dat jij ondanks alles wat je mee gemaakt hebt, weer een hoofdrol in je eigen leven krijgt.
Verlies nooit hoop en vertrouw op je kracht!
Want zij die de diepste dalen kennen, beklimmen de hoogste bergen!